Uiterlijk verschil in levensvormen
Iedere dag is weer opnieuw een kans om te ervaren hoe het is om tijdelijk een mens te zijn; hoe bijzonder is dat? Ik stond er zelf nog niet eens zo heel erg bij stil, totdat ik ging samenwonen met niet-menselijke wezens (samen met mijn menselijke partner :)). Vanaf dat moment werd mijn mens-zijn me pas echt duidelijk, want Sira en Skippie, de niet-menselijke wezens in de tijdelijke vorm van hondjes, zijn toch echt heel anders dan de mens.
De schijn bedriegt
De onpersoonlijke levensenergie stroomt door verschillende vormen en daardoor lijkt het aan de buitenkant alsof we heel verschillend zijn, maar schijn bedriegt. Juist dat onpersoonlijke leven is precies wat ons allen bindt en wat we herkennen in elkaar, ongeacht de vorm of diersoort. Hoe mooi de vorm ook is, zonder de levensenergie is het niets. Of nou ja, dan is het alleen maar een lichaam. En wederom geldt dat voor iedereen; voor de mens en alle andere niet-menselijke wezens die hier met ons op planeet Aarde leven.
Het onpersoonlijke leven dat is
Door Sira en Skippie heb ik geleerd dat de overeenkomsten tussen honden en mensen groter zijn dan de verschillen, en als je nog verder om je heen kijkt, dan is er eigenlijk alleen maar dat onpersoonlijke leven. De vormen komen en gaan, maar het leven blijft altijd bestaan. En als je je dat realiseert, tot op het bot en verder, dan wordt het leven als mens helder, eenvoudig en geruststellend, en tegelijkertijd krijgt het oneindige diepgang.
De complexiteit van de mens versus de puurheid van niet-menselijke wezens
Door te leven in een samengestelde huishouding met verschillende levensvormen (twee mensen en twee honden), word je als mens, door het samenzijn met honden, geconfronteerd met de vaak onnodige complexiteit van de mens. Als je alleen met mensen woont, dan valt dat wellicht iets minder snel op, maar het samenwonen met pure wezens maakt dat in een klap duidelijk:).
Ik nodig je uit om te onderzoeken bij jezelf hoe complex of puur jij bent.
Carpe diem en tot de volgende keer!
