De mens ‘is’ en ‘work in progress’
Homo sapiens, is ‘en altijd in wording, en al volledig’. Je zou kunnen zeggen dat we via onze persoonlijkheid steeds weer een beetje beter kunnen worden in wat we nastreven en tegelijkertijd stroomt het onpersoonlijke leven, of ‘dat wat is’, door ons.

De wolk en de lucht, en de golf en de zee
Ofwel; zoals zo vaak zo mooi gezegd wordt via de wolken en lucht-metafoor, dan wel de golf en zee-metafoor: we zijn tegelijkertijd de wolk en de golf, en de lucht en de zee. Zonder de lucht en de zee zullen er geen wolken of golven zijn, maar de lucht en de zee ‘zijn’ er altijd. De wolken en golven komen en gaan. Ze komen op/ontstaan in de lucht of in de zee, maar zouden niet bestaan zonder de lucht of de zee. Wij mensen (en alle andere levensvormen) zou je kunnen zien als wolken of golven die komen en gaan, maar de lucht en de zee ‘zijn’.

Tijdrovend werk?
Kijk nu eens om je heen en verbaas je over hoe wij mensen leven. Het lijkt wel alsof wij ‘denken’ te kunnen ‘zijn’ als afzonderlijke wolken of golven, die vergeten zijn dat ze zonder de lucht of de zee er helemaal niet zouden zijn. En dan begrijp je ook meteen waarom zoveel mensen als zombies door het leven gaan, want ze weten helemaal niet wie ze in essentie zijn, dus ‘doen’ ze maar wat. En in de tussentijd worden ze wel ouder en krijgen ze constant de kans om zichzelf beter te leren kennen en toch grijpen de meesten deze kans niet.

We ‘moeten’ werken, toch? En dan het liefst zoveel mogelijk, toch? Ja, werken als een onderdeel van het totale leven, zodat je kunt voorzien in je levensonderhoud, that’s it. In de rest van ‘je tijd’ heb je de mogelijkheid om op zelfonderzoek te gaan, zodat je je kunt realiseren wie of wat je bent als volledig leven. Hoe komt het dan toch dat de meeste mensen niet hiermee bezig zijn, terwijl het letterlijk van levensbelang is?

What’s in it for me? Helemaal niets:)
De persoon ziet het belang er niet van in, omdat wij geconditioneerd zijn om te denken in termen van ‘what’s in it for me’? Het antwoord ‘niets’ klinkt dan niet heel uitnodigend, en toch ligt daar de bevrijdiging van het lijden van de mens.

Vanuit het menselijk perspectief klinkt ‘niets’ als iets dat leeg en hol is, terwijl het antwoord vanuit een uitgezoomd perspectief juist zou kunnen zijn: alles(omvattend), overvloedig en oneindig.

Tja, het is maar vanuit welk perspectief je het wilt bekijken, maar eigenlijk schieten woorden tekort (en toch doe ik steeds maar weer een poging om het te kunnen verwoorden, en velen met mij :)). Ik zie het overigens ook als iets dat nooit genoeg gezegd en gedeeld kan worden, want dan krijgt de mens vanuit welke hoek dan ook steeds weer de uitnodiging om ‘naar binnen te gaan’ en zich te herinneren wie hij of zij in essentie is.

Leven om te werken of werken om te leven?
Dus… leef jij om te werken of werk jij om te leven? Ik nodig je uit om dat voor jezelf uit te zoeken, tot op het bot en verder :)…

Carpe diem en tot de volgende keer!